This is Life
29-07-2013 22:15
Life comes as it goes.
Het leven komt als het is, letterlijk vertaald en ja dat is eemaal zo.
Je groeid op in een omgeving die veilig voor je is, als een soort omhulsel, die je al het goeie laat zien, en al het kwade op afstand houd. Alsof het er nooit is.
Naarmate je ouder word, begint het omhulsel steeds dunner te worden, waardoor je minder beschermd word door de kwade maatschappij. Het milieu waaraan jij je moet aanpassen aan de rest.
En als je dan eventjes anders bent dan anderen, dan ben jij diegene die niet goed is. jij bent diegene die -raar- is. Terwijl jij juist je hoofd boven water probeert te houden. Iets dat moeilijk word als je steeds onder wordt geduwd door alles en iedereen die je tegenwerkt.
Op school wordt je geleerd om -ja en -amen te zeggen op alles, en de -maar en de -nee worden weggeblazen als een hoopje stof.
Je wordt gezien als een stil en zwijgend klein meisje dat bij de les is en nooit een vlieg kwaad zal doen. Er word al snel een stempel op je gedrukt en je word ruw in dat hokje geduwd.
Dat ben jij, en niks meer. Zo word er al snel over je gedacht, en dan ga je vaak ook zo denken.
-Waarom ben ik zo raar? Waarom huil ik zo snel? Waarom kan ik dat gevoel niet wegdrukken en al die gevoelens een plaats geven?
Al die gedachtes die ik niet kon plaatsen. Omdat ik me geen raad wist met mijzelf. En zodoende werd ik bestempeld als een huilebalk.
Ik werd niet begrepen, dus ik begreep mijzelf niet. Hoe kon ik zo stom zijn als ik bijvoorbeeld weer in huilen uitbarstte als iemand weer wat tegen mij zei, wat niet goed overkwam.
Mensen gingen me uit de wegof durfden weinig tegen me te zeggen, omdat ze dan bang waren dat ze iets zeiden wat weer die tranen deed vloeien.
Jaren verstrijken, dan word je ouder en wijzer. Je leert zoveel mensen kennen. Mensen waarmee je niks mee hebt en mensen die je leven kunnen verbeteren.
Mensen die je wijze lessen geven en mensen die je de les proberen te lezen. Twee verschillende dingen.
Je word sterker, door de mensen die je bijstaan, je vrienden die je echt leert kennen en je familie die je nooit heeft losgelaten.
Maar als je steeds ergens overnieuw moet beginnen, jezelf elke keer overnieuw moet bewijzen en elke keer over die hele hoge drempel moet die je voor jezelf neerlegt. Dan is dat telkens zo moeilijk
Want niemand is perfect. Iedereen maakt fouten. Ik keek alleen naar de fouten die ik maakte, en werd alsmaar kwaaier op mijzelf. In plaats van het te relativeren en te accepteren, strafte ik mijzelf alleen maar.
Daardoor word de onzekerheid alleen maar erger, in plaats van minder.
Hoe dan ook, met wat hulp, praten met mensen en een therapeut, ben ik nu veel wijzer geworden hoe ik over mijzelf en anderen moet denken. Niet alles voor anderen doen, leven voor anderen mensen en mijzelf daardoor in de steek laten.
Don't let yourself down.
Put yourself up!
x
B.B Anna.